Najlepsza gleba

Najlepsza pod szkółkę jest gleba piaszczysto-gliniasta lub gliniasto-piaszczysta, o wysokiej kulturze, żyzna, umiarkowanie wilgotna i dostatecznie przewiewna. Wartość i przydatność tych gleb jest zależna od wzajemnego ilościowego stosunku dwóch głównych składników: piasku i gliny. Tam gdzie mamy niski poziom wody gruntowej, pożądana jest większa ilość części gliniastych, bo wtedy w glebie utrzymuje się więcej wody. Przy wysokim poziomie wody korzystniejsza jest większa ilość piasku w glebie, gdyż jej pojemność wodna jest mniejsza, a przewietrzanie i ogrzewanie się gleby jest łatwiejsze. Na glebach średnio zwięzłych wcześnie możemy przystąpić do wiosennej orki, wzruszanie i planetowanie gleby nie napotyka większych trudności, a nawet po deszczach nie musimy odkładać planetowania na wiele dni. Na wiosnę możemy na tych glebach wcześniej przystąpić do siewu i sadzenia. Również wykopywanie gotowego do ekspedycji materiału tak wiosną, jak i jesienią jest łatwiejsze niż na glebach ciężkich. Ciężkie gleby gliniaste, jako bardzo zwięzłe i wilgotne, na wiosnę długo nie obsychają, co ogromnie opóźnia roboty wiosenne. Na ogół są to gleby bardzo żyzne. Dobrze zatrzymują wiosenne i wczesnoletnie opady, toteż drzewa dają długie i silne przyrosty roczne. Jeżeli jednak lato i wczesna jesień są przekropne, wzrost pędów trwa zbyt długo i ich dojrzewanie (drewnienie) opóźnia się. Niezdrewniałe części pędu łatwo przemarzają, co jest szczególnie szkodliwe dla siewek. Opóźnienie drewnienia jest zjawiskiem charakterystycznym dla roślin uprawianych na glebach ciężkich i zabiegami uprawowymi nie da się go usunąć. Ciężkie, mało przewiewne gleby nie sprzyjają też prawidłowemu ? z punktu widzenia szkółkarza ? rozwojowi systemu korzeniowego. Korzenie rosną wprawdzie silnie, ale słabo się rozgałęziają.